Küçük yaşta annesini kaybettiğini babasının onu buyütmek için dört elle hayata sarılıp yaptıklarından bahsetti. Hayat dizilerdekinden acıydı ya. Babasının kansere yakalandığında,pek fazla arkadaşının olmadığından,ne yapacağını bilmediģinden bahsedip durdu. Evet benim keyif yapacağım bi günde keyfim gerçek bi acı sebebiyle kaçmış ve bu beni düşünmeye sevketmişti. Bi insan ne kadar acıyı kaldırabilir. Peki ya bu acı paylasılırsa azalırmı?. Kızı dinlerken bi yandan da bunları düşündüm. Acısını paylaşmaya karar verdim. Belki orada günlerce konuştuk bana kalırsa ama sadece akşam olmuştu. Şimdi ne yapmalıydım? Evine mı birakmali numarasını mı almalı... Kafamda dönen soruları bi kenara itip evine bırakmak istediğimi belirttim ona. Hali haraptı;teşekkür edip iyi olur dedi. Evinin önünde numarasını alıo ona iyi geceler diledim. Vedalaşıp evime doğru yol almaya başladım. Kızın adı selindi. Yaklasık 1.75 boylarında kumral ortalama bi türk kızıydı. Güzel kızdı elbet. Hem içi hem dışı. Evde kendime iki yumurta kırdım, biraz televizyonda zap yapıp yatağa uzandım. Alarmı kurup yatağa yatmamla gelen mesaj sesiyle irkildim. Evet mesaj selindendi..